Patrick klopt en loopt de kamer van de oude dame binnen. Mevrouw Davies ligt nog in bed. Hij gaat naast haar staan en strijkt over haar hand.
‘Good morning, Sunshine. Heeft u lekker geslapen, mrs. D.?’
Hij opent de gordijnen, mevrouw Davies geniet van het uitzicht op het glooiende landschap ten noorden van het Kanaal van Bristol. Sinds vorig jaar woont ze in Y Cyfnos, aan de rand van Llantwit Major.
‘Kijk het zonnetje eens schijnen, mrs. D. En dat in november!’
Hij helpt haar met wassen en het aantrekken van haar koningsblauwe jurk met oranje bloemen.
In de ontbijtzaal begeleidt hij haar naar de tafel bij het raam, bij de dames Cooper en Watson.
Patrick is aangenaam verrast als hij de tafelassistente ziet, die uitnodigend de stoel voor mevrouw Davies wegschuift. Een knappe verschijning met bruine ogen en rood haar. Ze heeft een jong gezicht met gelijkmatige trekken en kijkt zelfverzekerd de wereld in zonder het vleugje eigenwijsheid dat haar leeftijdgenootjes eigen is. Hij schat haar hooguit zeventien jaar.
‘Goedemorgen, mevrouw Davies. Mijn naam is Lexy, ik ben deze week uw tafelassistente.’
Ze schuift de stoel aan. ‘Zit u lekker, mevrouw Davies?’
Patrick ziet hoe natuurlijk Lexy met de ouderen omgaat.
‘Dag Lexy, ik ben Patrick. Fijn dat je ons komt helpen. Zullen we na het ontbijt verder kennismaken? Ik moet nu terug naar de afdeling.’
Ze lacht naar hem. ‘Lijkt me prima, tot straks.’
Bij de deur van de ontbijtzaal draait Patrick zich om. Hun ogen ontmoeten elkaar, hij knipoogt en ziet Lexy blozen.
Catherine verstuurt het verslag naar de studiebegeleider en sluit haar laptop. Het afdelingshoofd is tevreden over de eerste week van de stagiaire. Ze legt makkelijk contact met de bewoners, is zorgzaam en leergierig.
Catherine had opgezien tegen een stagiaire van het prestigieuze Atlantic College, zeker gezien de toch al krappe bezetting. Dat ze met Lexy het zonnetje in huis haalde, had ze niet verwacht. Zelfs de knorrige meneer Owen had geen enkele keer gemopperd en ze hoorde Patrick vaak neuriën. Vanmiddag na de lunch zag ze hem en Lexy wandelen in de tuin. Het zou haar niets verbazen als die twee …
Glimlachend schudt ze die gedachte van zich af en pakt haar mantel.
Op weg naar de uitgang ziet Catherine Lexy en Patrick dicht tegenover elkaar staan in de koffiekamer, met getuite lippen.
Ze schrikt van de lichtflits en een harde plof. Catherine snelt naar binnen, waar Lexy de handen voor haar gezicht slaat. Tussen haar vingers door staren grote ogen naar de kikker voor haar op tafel.