Gerrit Luitink is deze laatste keer liever alleen.
Hij schuift een stoel opzij om met zijn rollator naast zijn Rietje te kunnen staan.
Herinneringen spelen door zijn hoofd.
Hij ziet zijn buurmeisje weer op de schommel. Terwijl hij haar duwt schatert ze en roept dat het harder moet.
Samen lopend naar school en later op de fiets naar dezelfde MULO.
Op een dag staan ze na de laatste les in het fietsenhok hun schooltas achterop te binden. Ze kijken allebei tegelijk op, hun ogen ontmoeten elkaar. Als door onzichtbare handen gedreven buigen hun hoofden naar voren. Hun eerste kus.
Meer bijzondere momenten komen langs. De trots en tranen van blijdschap in Rietjes ogen als hij na de bevalling met Hanneke in zijn armen naast haar bed staat. Hun vakanties in een tentje in Zeeland, later met de vouwcaravan naar Frankrijk.
Als hun dochter gaat studeren in de grote stad, wordt de stilte in huis benadrukt door het getik van breinaalden. Hij glimlacht bij de gedachte aan haar voortdurende gebrei; Hanneke moet warme truien hebben op haar tochtige studentenkamer.
Gerrits ogen worden vochtig. Zijn Rietje ligt voor hem, met als altijd een milde lach om haar lippen en kuiltjes in haar wangen. Achter de nu gesloten oogleden herinnert hij zich haar liefdevolle blikken die altijd warmte uitstraalden naar hem en Hanneke.
De handen gevouwen, haar lievelingsbroche op haar sjieke feestjurk.
Hij kan niet zonder haar.
Hij schuift het deksel opzij en klautert bij haar, drukt een kus op de koude lippen.
In een laatste zucht fluistert Gerrit: ‘Liefste, ik ga met je mee.’