Je kent die foto’s in reisgidsen vast wel. Zonovergoten hagelwitte stranden aan een azuurblauwe oceaan, palmen wiegend op de maat van een lichte bries. Houten keten doen dienst als bar en restaurant, ervóór terrassen met kleurige parasols.
Een jonge vrouw met een stralende lach serveert koele drankjes in uitgeholde vruchten waar rietjes uit steken.
Zorgen bestaan er niet, de tijd lijkt stil te staan.
Welnu, op zo’n plek brengen Fien en ik enkele maanden per jaar door om te schrijven.
Aan de rand van het strand hebben we ieder een eenvoudig onderkomen, opgetrokken uit aangespoeld hout en golfplaten. Ze staan op een steenworp van elkaar en zijn beide voorzien van het hoogstnodige om te kunnen schrijven en slapen.
We vullen onze dagen met ideeën uitwisselen over verhaallijnen, brainstormen en vooral schrijven. Schrijven en schrappen. Gelukkig blijft er nog tijd over om te zwemmen, luieren op het strand en genieten van inheemse drankjes.
Eten doen we in de bar, op loopafstand van onze hutjes.
Na de publicatie van onze eerste roman hielden we contact. Er waren tv-optredens en tournees langs literaire cafés en bibliotheken, signeersessies bij boekwinkels. Onze uitgever regelde zelfs de uitgave van ons boek in een handjevol Europese landen.
Het vervolg op ons debuut belandde eveneens op de internationale bestsellerslijsten.
Fien knijpt in mijn schouder. ‘Theo, we zijn er. Je bent onderweg in slaap gevallen.’
Ik kijk om me heen. Wat een contrast! Fien parkeert de auto voor een fantasieloos betonnen gebouw op een industrieterrein ergens buitenaf. Ik doe het portier open en stap in een grote plas.
Voor de glazen draaideur kijken we elkaar aan. Een glimlach, een knipoog. Vol zelfvertrouwen geven we elkaar een boks. Yes! Dit is de eerste afspraak met onze uitgever. Toi-toi-toi!