De aanwijzingen in de app sturen mij naar een afgelegen parkeerterreintje in het oude stationskwartier. Sinds eind vorige eeuw heeft de tijd hier geen gelijke tred kunnen houden met de oprukkende vooruitgang.
Het is een naargeestige, verlaten plek waar alleen forenzen langskomen, op weg naar of van het station. Verderop leidt een verkeersader naar tientallen reusachtige kantoorgebouwen. Daar houdt de vierde macht het land in zijn greep en onthoudt bestuurders een blik op de realiteit met cijfers, rapporten en nota’s.
Aan de rand van het parkeerterrein houdt een caravan de schijn op dat het kamperen hem ook na veertig jaar nog goed afgaat. De deur staat op een kier.
Ik kijk om me heen en waag een stap naar binnen. De linker slaapplaats is bedekt met uitpuilende vuilniszakken, een omgevallen boodschappentas en een half gevulde tray zwerversbier. Op de vloer houden verkreukelde bierblikken, lege chips-zakken en fastfoodverpakkingen elkaar gezelschap.
Een teiltje met servies en bestek vult de gootsteen, op een driepits gastoestel verspreiden aangekoekte pannen de indringende stank van voedsel dat tenminste twee dagen eerder werd bereid.
Op de hoek van het aanrecht grijnst een gebit mij toe vanuit een glas water.
Daarnaast ligt een vrouw diagonaal op een krap tweepersoonsbed, ze verkeert hoorbaar in diepe rust. Een lange grijze vlecht omlijst haar gezicht en valt over haar schouder. Haar naar binnen gevallen lippen zijn omgeven door rimpels, erboven vormen donshaartjes het begin van een snor. Onder zware wenkbrauwen houden knoeperds van wimpers diepblauw geverfde oogleden in ruststand.
Uit de gedeeltelijk dichtgeritste slaapzak hangt zijdelings een scharminkelige bleke borst, de donkerroze tepel beweegt mee op het ritme van haar ademhaling en raakt zo telkens het matras.
Achter mij klost iemand de caravan in en buldert:
‘Ben je er nu al? We hadden toch vijf uur afgesproken?’
Ik draai me om.