Mijn Dolf was gewoonweg super!
Zijn liefde voor mij was grenzeloos. Hij gaf me altijd attenties en strooide met complimentjes. Hij was mijn prins op het witte paard.
Na ons eerste afspraakje bracht hij me naar huis. Bij de poort van de achtertuin vroeg hij voorzichtig of hij me mocht kussen, omdat hij me zo geweldig vond. Ik zoende voor het eerst van mijn leven met een jongen. Die kus duurde een zalige eeuwigheid.
Ons huwelijk bleef een paar jaar kinderloos. Ik wilde Dolf niet teleurstellen en liet me in stilte onderzoeken. De artsen verzekerden mij dat alles in orde was met mijn voortplantingsorganen en hormoonhuishouding.
Ik durfde Dolf daar niet mee te confronteren. Ik kon het niet over mijn hart verkrijgen hem teleur te stellen met de boodschap dat zijn vurigste wens, een gezin, niet in vervulling kon gaan, laat staan dat ik erbij zou zeggen dat het wel aan hem moest liggen.
Op een familiereünie belandde ik na iets te veel glazen wijn in bed met Dirk, een neef van Dolf. Het was een snelle wip, waarvan ik diep van binnen wist dat het niet kon. Maar ik troostte me met de gedachte dat het misschien wel voor het goede doel was, als ik zwanger zou raken.
En ja, ik bleek zwanger. Nooit heb ik Dolf zo blij gezien als toen ik hem dat vertelde. En weer kon ik het niet over mijn hart verkrijgen Dolf de waarheid te vertellen.
Onze zoon woonde inmiddels al enkele jaren op zichzelf, toen ik werd getroffen door een slopende ziekte.
Dolf was de laatste jaren zorgzaam als nooit tevoren. Dat mocht niet baten, net zo min als alle doktoren die langs mijn bed paradeerden.
Nu ben ik overleden en toegedekt met een wit laken. De begrafenisondernemer is onderweg. Ik ben nog in mijn lichaam, ik kan nog niet weg. Niet weg van mijn Dolf, ik wil eerst schoon schip maken.
Een groot wit licht straalt mij begrijpend toe en ik voel hoe het mij naar Dolf voert, die in de kamer hiernaast rouwt. Ik zeg dat het me spijt en kus hem, een zalige eeuwigheid lang.