Lieve Marianne,
Ik lig heerlijk in de tuin te genieten van het lentezonnetje. De temperatuur is met 19 graden lekker warm voor de tijd van het jaar. Na het douchen heb ik een droog beschuitje gegeten en weggespoeld met een kopje thee. Je weet wel, van die slappe lauwe groene thee die jij altijd zo lekker vindt. In mijn huidige toestand ben ik al blij dat ik het binnen kan houden.
Het weer en de omgeving stemmen mij mild.
Ik bewonder de prachtige kleuren van de tulpen, primula’s en blauwe druifjes. En natuurlijk de narcissen, die zo mooi contrasteren met het frisse groen van het gras. Dan heb ik het nog niet over de knoppen aan de struiken en bomen, die op springen staan en daardoor gehuld zijn in een waas van aarzelend groen.
Sommige struiken staan al in bloei en dat zorgt voor een orgie van heerlijke geuren. Dat trekt insecten aan die ik met mijn ogen volg in hun sierlijke vlucht van bloem naar bloem.
En overal om mij heen hoor ik de vogels in de tuinen, ze tjilpen en fluiten dat het een lieve lust is. Ik doe mijn ogen dicht om me beter te kunnen voorstellen wat ze tegen elkaar zeggen, waarschijnlijk iets met ‘ik pluk nog wat gras voor het nestje, zorg jij ondertussen nog voor een paar lekkere regenwormen,’ maar dan hoor ik weer die vervelende pitbull van een paar huizen verder die laat horen dat hij naar binnen wil. Toch jammer dat iedereen in de buurt dat hoort, behalve zijn eigen baasje en vrouwtje.
Ondertussen is er een bescheiden kolonne mieren – ik tel er in de gauwigheid een stuk of acht – onderweg van A naar B. Ik vermoed dat ze ergens wat te eten willen halen, maar ik snap niet dat ze daarvoor dan precies over mijn linkervoet moeten marcheren. Ach, dat gekriebel hoort nu eenmaal bij de lente, ik laat ze maar.
Ja, dan denk ik toch dat moeder natuur het allemaal goed voor elkaar heeft, deze lente. Het zindert in de lucht, en ik las onlangs hoe iemand dat zo mooi omschreef: Het ruikt buiten lekker, naar lente; het ruikt naar beloften.
Ontroerend mooi vind ik dat, daar kan ik haast euforisch van worden.
Hoe anders was dat vanochtend.
Reeds vroeg drong de lentezon genadeloos mijn slaapkamer binnen. Nou ja, ik had natuurlijk gisteravond ook gewoon de gordijnen kunnen sluiten, maar op de een of andere manier hebben de glazen wijn waar ik met volle teugen van heb genoten, mij daarvan weerhouden. Het is sowieso een wonder te noemen dat ik mijn bed nog heb weten te vinden.
Het felle zonlicht drong al vóór achten door mijn gesloten oogleden, dus er zat weinig anders meer op dan wakker worden.
Ik stapte uit bed en ging meteen onderuit. Vanaf mijn bed tot de slaapkamerdeur en zelfs op de gang lagen de restanten van wat ik gisteravond tot mij had genomen. Behalve wijn herkende ik nog pinda’s, een halve frikadel en blokjes kaas met de mosterd er nog op.
En de stank was niet te harden. Mijn vertrouwde mixture van de lucht van gedragen sokken en onderbroeken, een flinke dosis okselzweet en een vleugje flatulentie, werd volstrekt overschaduwd door een weerzinwekkende, zure en ranzige meur.
Ik glibberde naar de badkamer, waar ik eerst een diepe buiging maakte voor de toiletpot. Mijn maag maakte daar dankbaar gebruik van door zich bij die gelegenheid te ontdoen van geelgroenig slijm met een bittere smaak en de stank die ik nog herkende van mijn slaapkamer.
Hoe ik het heb klaargespeeld weet ik niet meer, maar twee uur later lag ik hier dus in de tuin. Met nog een zweem van de geur van doucheschuim om mij heen.
Lieve Marianne, als jij nou binnenkort toch weer aan de voorjaarsschoonmaak begint, is het misschien wel een goed idee als je vanmiddag eerst even hier langs komt, zodat je je reinigingsskills alvast kunt oefenen op mijn slaapkamer en badkamer. En ga je daarvoor nog even langs de supermarkt om schoonmaakmiddelen, sponzen, chloor en zo te halen, neem dan meteen even een kratje bier, wijn en een blik knakworstjes voor me mee.
Dankjewel,
Liefs, Peter
* Geïnspireerd op de radiocolumns van Peter Heerschop op Radio 538.
* Met dank aan Fief voor het lenen van de mooie omschrijving hoe de lente ruikt. www.Fiefonline.com