Ik trap de pedalen rond en rond. De meters schuiven ongemerkt snel onder mijn wielen door, terwijl ik me probeer voor te stellen wat freewriten is. De indicatie bij #137 bracht mij niet veel verder dan 5 minuten en typ maar wat in je opkomt. Daar heb ik nog geen gevoel bij. Daarom heb ik het uitgesteld tot ik naar huis fiets na just another day at the office. Daar heb ik dan 50 minuten voor, denk ik dan. Dus tien stukkies? Of kan je dit niet mathematisch benaderen?
‘Hé hondenlul! Ken je niet uitkijken met je patserbak? Heb je nooit gehoord van voorrang en haaientanden en zo? Of heb je je rijbewijs soms bij een pakkie boter gekregen, eikel! Je lijkt wel een freerider, lulhannes! Vuile tyfuslijer!’
De Hagenees op de fiets vóór mij geeft ongeremd uiting aan zijn schrik als hij bijna van zijn fiets wordt gereden.
Ha, denk ik, ik heb ‘m! Dit ga ik straks thuis effe gauw inkloppen; de freerider als King of the road.
En wat leert Ton hiervan? Dat je bij freeriden – eh, sorry; freewriten, dus – niet te veel moet nadenken, geloof ik. Laat het maar komen. Ja toch?