‘Schatje, wil je echt je baan opzeggen en emigreren? En ons sociale leven hier dan? Bovendien; ik zit tijdelijk zonder werk, maar volgende week heb ik het tweede gesprek voor die vacature bij die wijngroothandel. En dat ziet er veelbelovend uit!‘
Esina kijkt me met grote ogen aan, trekt een pruillip en trekt mijn hoofd met beide handen vlak voor het hare. Na een vluchtige, natte kus op mijn lippen zegt ze:
‘Lieve Tonnetje van me, je weet dat dat land mij al trekt sinds onze eerste vakantie in Jutland. En dat is daarna alleen maar erger geworden. Als ik nog denk aan Kopenhagen…, het weidse platteland..., die schilderachtige huisjes…
En weet je nog hoe we gelachen hebben in Tivoli, toen die Deense jongedame indruk op jou wilde maken en daarbij haar fototoestel uit de achtbaan liet stuiteren?’
Ondeugend lachend voegt ze eraan toe:
‘En hoe ik ‘s avonds in het hotel echt indruk op jou maakte…
Trouwens, mijn cursus Deens werpt nu na twee jaar echt zijn vruchten af; bij de laatste les zei Björn dat ik fantastische vorderingen maak.’
‘Ja maar lieve Esina, wat is dit nou voor onbezonnen actie. Je…’
Resoluut laat ze mijn hoofd los en bijt me toe:
‘Ton, zeik niet zo met je ‘onbezonnen actie!’ Ik wil daar graag naartoe en heb er goed over nagedacht. Ze zitten te springen om verplegend personeel en huizen kosten bijna geen drol. Kirsten mailde me gisteren dat er bij haar in Harken twee leuke huisjes te huur zijn.’