Het stille strand, de branding met schuimkoppen.
De duinenrij met wuivend helmgras.
In de verte twee geliefden met hond en bal.
Het terrastafeltje met rieten stoelen.
Het leeggedronken kopje op een schoteltje, het glas en het flesje, beide leeg.
De asbak met twee peuken.
Alles in koppels of paren, zo van die tergend bij elkaar passende twee-eenheden.
Die “natuurlijke saamhorigheid”.
Om van te walgen, toch?
Gatverdamme!
Heeft de branding geen schuimkoppen, dan zijn het wel schelpen die met de golven meeliften!
Geen helmgras in de duinen, maar een hek van prikkeldraad!
En die hond heeft geen bal, maar een stok!
O ja, die geliefden hè, nou dat zijn vaak familieleden die een ruzie uitpraten!
En in plaats van die kop en schotel; een theeglas met zo’n modern synthetisch theezakje ernaast, stel je voor!
En niks glas en flesje, gewoon een kartonnen limonadepakje waar een rietje uit steekt!
Trouwens, hoezo asbak met peuken? Gewoon een verfrommeld servetje en een afgekloven kontje kroket, zomaar op de grond gegooid! Naast uitgetrapte peuken!
De belangrijkste functie van mijn mobiel is die van wekker. Facebook en Twitter schijnen er wel op te kunnen, maar ja, wat valt er nou helemaal te delen of te liken?
Ik heb een cactus voor het raam staan, die overleeft omdat ik hem verwaarloos. We houden allebei nog maar net stand.
Kon ik nou maar samen met iemand naar het strand.
Luisteren naar de branding, zwaaien naar die andere geliefden en de bal gooien naar hun hond.
Samen de duinen in, vrijen in het gras.
Daarna koffie met appelgebak op het bankje van dat knusse terrasje.
Op weg naar huis twee uitbundige kamerplanten scoren, die we trots delen met onze Facebook-vrienden.
Dan samen naar bed, mobiel uit.