Al sinds mijn middagboterham staart een lege pagina mij aan vanaf het beeldscherm, de cursor een rusteloos uitroepteken dat mijn ledigheid bespot.
Ik zucht; waarover zal ik deze week schrijven?
In Mijn favorieten klik ik op Forest Birdsong Nature Sounds.
Heerlijk rustgevend, dat vogelgezang als achtergrond. Even nergens aan denken, meestal komt de inspiratie dan vanzelf.
Mijn oogleden worden zwaarder, ik moet oppassen dat ik niet wegdommel. Wacht, ik neem koffie, dat houdt me wakker.
Beneden maak ik een sterk bakkie dat ik meeneem naar boven, samen met een handvol koekjes. Het eerste heb ik halverwege de trap al op. De beker zet ik precies in de kring op mijn bureau van de gisteren gemorste koffie.
Lusteloos kijk ik naar het scherm, ondertussen een koekje fijnkauwend. Laat ik maar beginnen met het hekje en het nummer van de opdracht in te toetsen, dat is dan alvast iets.
Dat gedaan hebbend, beloon ik mezelf met nog een koekje dat ik wegspoel met een slok koffie. De gecombineerde smaak van cappuccino en bitterkoekjes bevalt me. Note to myself: Esina vragen bij haar volgende bakexperiment deze twee ingrediënten te verwerken in een cake.
Mijn blik dwaalt af naar buiten. Daar gaat dat mens van twee straten verder met haar labrador die ze niet onder controle heeft. Hij sleurt haar alle kanten uit, zijn neus achterna. Mijn ogen volgen ze tot de hoek, daar verdwijnen ze uit beeld.
Ja, die opdracht dus. Iets met waarnemen was het toch? Beetje vaag.
Hé, de ping van mijn mail. Wat zou dat zijn? Ik open het bericht. Een enquête over verzekeringen. Lekker boeiend, laat maar zitten.
Het laatste koekje. Om er extra van te genieten, knabbel ik er kleine hapjes af. Één stukje bewaar ik tot na de laatste slok koffie.
Nagenietend ga ik naar beneden.
‘Lieverd, als je weer een cake gaat bakken, heb ik nog wel een suggestie …’