Hij weet het nog niet. Zij vermoedt het en hoopt stilletjes op een wonder.
Maar ik ben er wel degelijk en ik weet alles.
Ooit was ik de oma van hem, die nog niet weet van mijn bestaan.
Nu ben ik een klompje cellen van enkele weken oud. Om mij heen niets dan geklots, geborrel, ritmisch gebonk en zo af en toe een geschommel van heb ik jou daar! Voorwaar geen pretje, hoewel het hier verder wel lekker zacht en warm is.
Vandaag heeft zij op de rommelmarkt het houten olifantje gekocht, dat mijn man ooit voor mij meenam uit Indië. Ton herkende het meteen en vertelde Esina over de naam die hij het beeldje mocht geven van oma. De warmte waarmee hij sprak over zijn herinneringen aan mij raakte mij.
Ik vond het altijd heel bijzonder hoe Ton ook later in gedachten nog vaak met mij sprak, als hij me miste of als hij iets meemaakte in zijn leven waar hij het met niemand over kon hebben. Zoals zijn keuze voor Esina, die dartele flapuit met een hart van goud. Ton had zijn vrijheid lief en zag op tegen een vaste relatie. Toen heb ik hem zelf zijn afweging laten maken in een droom. Kort daarna zochten en vonden ze samen het knusse huisje waar ze nu in wonen.
Het doet me goed ook fysiek weer in elkaars nabijheid te zijn, al zal hij mij over een aantal maanden kennen als zijn dochter en niet als zijn oma.
Tot het zo ver is zal ik, ondanks al dat geklots en geschommel, veel moeten rusten om uit te groeien tot een compleet nieuw mensje. Want ik weet uit ervaring dat groter groeien heel vermoeiend is.