Gesprekje in het bedrijfsrestaurant.
Toevallig ving ik dat op, aan de andere kant van een plantenbak die de zitjes van elkaar scheidt.
Zij: ‘Nou, voor mij geen Facebook meer. Ze gaan daar nogal losjes om met je privé-gegevens. Een vriendinnetje van mij had daar iets laten doorschemeren over een geheime date, blijkt dat de hele Dienst kwam opdagen om te kijken met wie zij het deed.’
Hij: ‘Hoe kan de Dienst dat nou te weten komen?’
Zij: ‘Daar hebben ze mensen voor, die de social media afstruinen. Dat weet ik, omdat mijn ex een zus heeft van wie het vriendje daar werkte. Op die afdeling, dus. Hij heeft daarover verteld op een feestje. Ja, hij zei er wel bij dat hij daar eigenlijk niets over mocht zeggen, en dat we het er niet met anderen over mochten hebben, maar je weet hoe dat gaat. Die gast was sowieso al aangeschoten. En je weet het; kinderen en dronken mensen spreken de waarheid.’
Hij: ‘Maar dat is toch te gek, dat kun je toch niet maken? Dat hij dat vertelt is al erg, al is het terwijl hij bezopen is. Maar zoiets houd jij dan toch ook voor je?’
Zij: ‘Ja, du-uh! Ik kan jou toch wel vertrouwen? Weet je wat hij ook zei? Dat Facebook zelf aan de Dienst het wachtwoord had gegeven, samen met de naam van haar afspraakje.’
Hij: ‘Vertel! Nou wil ik het weten ook!’
Zij: ‘Iets goors; de poes in, of zoiets. O ja, Poetin!’