De gastspreker laat ons enkele minuten in stilte met gesloten ogen terugdenken aan een verschrikkelijke ervaring uit ons leven. Hij zal ondertussen willekeurig drie deelnemers een tikje op de schouder geven. Zij moeten dan over die gebeurtenis vertellen aan de groep.
Zacht airco-geruis en gedempte verkeersgeluiden uit de verte accentueren de stilte.
Ik beleef het opnieuw. De auto komt met een noodvaart op ons af, Esina gilt en ik voel hoe ik uit alle macht het rempedaal intrap. De klap, de sirenes, het is er allemaal weer.
Voetstappen verplaatsen zich door het zaaltje, hier en daar inhoudend alsof de inleider er nog niet uit is wie hij zal kiezen. Gelukkig is hij niet bij mij in de buurt.
Als ik nou maar niet …
Een lichte onrust nestelt zich in mijn maagstreek, het borrelt en ik voel een kramp opkomen.
Ik krijg het benauwd, begin te transpireren en voel koude rillingen.
De kramp neemt toe, ik buig voorover en druk mijn onderarmen strak tegen mijn buik.
Oewaah, dit voelt niet goed.
Behoedzaam ga ik verzitten.
Dan realiseer ik me dat Esina's favoriete bonenschotel van gisteravond zich doet gelden.
Ik pers mijn billen stevig tegen elkaar.
O nee hè! Ik zal nu toch niet ongewild en knetterend mijn darmgassen kwijtraken? Dan word ik de risee van de afdeling, met geginnegap bij de koffie-automaat, flauwe naamgrappen en een windkussen op mijn bureaustoel.
Plotseling opkomend onweer is mijn redding. Een keiharde, langdurig rollende donderslag doet iedereen schrikken en overstemt mijn eigen ontlading.