In een frisse ochtendbries sta ik bij de bushalte.
Ik denk terug aan onze ruzie van afgelopen nacht. Tjerk zat niet met zijn onenightstand. Dat had niets met liefde te maken, had-ie gezegd, nee ons huwelijk was hem heilig en zó sterk dat dat ene slippertje dat nooit kon veranderen.
Terwijl ik overdenk of ik Tjerk zal verlaten, nadert een man de halte. Hij begint over de aangepaste dienstregeling in de meivakantie.
Ondertussen roert een duiveltje in mijn rechterhersenhelft zich steeds nadrukkelijker.
De man biedt me koffie aan, want de bus komt voorlopig nog niet.
Ik kijk hem in zijn ogen en aanvaard zijn uitnodiging, dankbaar glimlachend.
Hand in hand lopen we naar zijn huis.
Nog drieënnegentig minuten voor payback…