Bonje hadden we.
Onuitgesproken irritaties en verkeerd begrepen woorden.
Meestal zijn die de volgende dag vergeten.
Deze keer bleef het doorzeuren; elkaar ontwijken, reageren met gesnauw en vuile blikken. We maakten het erger door wat we elkaar naar het hoofd slingerden.
Zo kenden we elkaar niet.
Wie zocht als eerste toenadering, met ‘sorry, schat’ of een dikke pakkerd en een welgemeend ‘en toch hou ik van je?’
Ach, wie die eerste stap zette, doet er niet toe. Rode tulpen en een aarzelend ‘sorry’ werden gevolgd door een glimlach op onze gezichten en een twinkeling in twee paar ogen.
Nu liggen we voldaan in elkaars armen en schallen met Boudewijn de Groot mee: ‘Als de rook om je hoofd is verdwenen.’